Yeni bir yıla çok az kala içinizi ısıtacak görüntüler paylaşacağım şimdi. Her gün kötü şeyler olurken iyi insanları ve ürettiklerini görünce azalan umudunuz yerine geliyor kimi zaman. Benim de neşemi yerine getiren, şahane şeyler üreten, mahallemize renk katan bir arkadaşım var. Elinin tersiyle bir çok olanağı iten, iç sesini dinleyen , bizim cesaret edemeyeceğimiz bir hayat yaşayan arkadaşım ve dükkanı. Öyle Bodrum, Marmaris vs. yerlerde ki dükkanlar gibi çok kazanmıyor. Küçük bir kasaba da olduğumuzdan yaptıkları ilgi çekmiyor ama o durmadan üretiyor.
Benzer zevklere ve ilgiye sahip insanlar buluşuyor dükkanında. O kadar güzel ve özgün ürünler yapıyor ki, her gidişim de '' aa nasıl yaptın bunu '' diyorum. Facebookta 1 Güzel Şeyler Dükkanı diye bulup her gün yaptıklarını adım adım takip edebilirsiniz. Şimdi dükkandan görüntüler..
Ve işte bunca güzel şeyi yapan .. Benim arkadaşım, iyi ki böyle insanlar çevremde, mahallemde. Adı gibi özel insan.. Binlerce öpücük :))
30 Aralık 2015 Çarşamba
24 Aralık 2015 Perşembe
Yağmur Varsa Islan..
Hafta içi sabah kalkış zilim çalınca birçoklarımız gibi yataktan çıkmak istemiyorum. Biraz haftasonunu hayal ediyorum çok uyumak için. Neyse ki çok çok erken kalkmıyorum. Saat 7.40 . Kızımı uyandırıp onu gönderip saat 8.10 evden çıkış. Yürüyerek köy minibüsüne yetişme. Neredeyse 1,5 km bir yol. Herkes yürümenin zor olacağını söylüyordu ama ben oldukça memnunum. Sabahın ayazı ile karşılaşınca derin bir nefes alıyorum , yürümeye başlıyorum. Bu bana öyle iyi geliyor ki. Virajlı yollardan deniz seviyesinden yükseğe çıkıp uzakta kalan kasabamıza bakıyorum. Bazen her yer sis içinde oluyor, bir şey göremiyorum.
Okul sonrası çoğu zaman kendimi deniz kenarında buluyorum. Denizi görmek, koklamak, martılar, dalgalar, mavinin tonları, bulutlarla bir araya gelmesi öyle güzel ki, içimin sesini belki bastırdığım yerlerden biri.
Can Yücel'in bir şiiri vardır, şöyle der :
Bir güzel kahve ısmarla kendine
Seni mutlu eden sesi duymak için "alo " de
Hiç işin olmasa da öğle üzeri dışarı çık
Yağmur varsa ıslan, güneş varsa ısın hatta üşü hava soğuksa..
Banklarda otururum , dediği gibi Can Yücel'in biraz da üşürüm kıyısında denizin. Ne büyük nimettir diye düşünürüm yaptıklarım için. İçim sevinç dolar. Çirkinlikleri görmeyeceğim derim bugün, arkamda birikmiş arabalardan gözlerimi kaçırarak. Doğanın güzellikleriyle sıkıntılarımı atmaya çalışırım. Yazdıklarım, paylaştıklarım, yaşantım ile dertsiz tasasız görünürüm ama her insan gibi benimde sıkıntılarım var. Yaptıklarım zaten bunalımlarımı bastırmak için. Bu kadar şeyi yapmasam, gezmesem, hobilerim olmasa, hayatın estetik yönünün peşinde olmasam daha çok dibe batarım gibi gelir.
Hemen evimin alt tarafında ki bu bank oturduğum, soluklandığım, etrafa bakındığım yer. Kaç mevsim gelip geçiyor üzerinden şu ağacın. Önünden öbek öbek kaç kez bulutlar geçiyor. Zaman ne kadar tuhaf bir olgu. Mevsimlerle, saatler, günlerle sınırlanmasına rağmen bütünün içinde ne kadar da yok edici. Durmadan bunları düşünmek, düşünmek..Koşturmacalarımızın farkında olmadığımız zamanları özlüyorum. Anlamsız gelmediği zamanları özlüyorum. Ne değişti? Yıllar geçti ve zamanın nasıl beni yuttuğunu farkettim. Tüm yaptıklarım, işlerim, çabalarım eridi gitti içinde. Yalom'un Günübirlik Hayatlar'ını okuyorum şu sıralar. İnsanların bir umut doktor Yalom'a gelmesi , hayatlarına şahit olmak ağır. Canım daha da sıkılıyor okurken. Kitabın başlangıç yazısı özetliyor her şeyi .
Roma İmparatoru ve filozof Marcus Aurelius sözleriyle bitiriyorum yazımı..
"Hepimizin ki günübirlik hayatlar; hatırlayanın, hatırlanandan farkı yok. Hepsi geçici. Hem anılar hem de onların nesnesi. Her şeyi unutmuş olacağın günler kapıda, her şeyin seni unutacağı günler yakın. Bil ki çok geçmeden hiç kimse ve hiçbir yerde olacaksın."
Okul sonrası çoğu zaman kendimi deniz kenarında buluyorum. Denizi görmek, koklamak, martılar, dalgalar, mavinin tonları, bulutlarla bir araya gelmesi öyle güzel ki, içimin sesini belki bastırdığım yerlerden biri.
Can Yücel'in bir şiiri vardır, şöyle der :
Bir güzel kahve ısmarla kendine
Seni mutlu eden sesi duymak için "alo " de
Hiç işin olmasa da öğle üzeri dışarı çık
Yağmur varsa ıslan, güneş varsa ısın hatta üşü hava soğuksa..
Banklarda otururum , dediği gibi Can Yücel'in biraz da üşürüm kıyısında denizin. Ne büyük nimettir diye düşünürüm yaptıklarım için. İçim sevinç dolar. Çirkinlikleri görmeyeceğim derim bugün, arkamda birikmiş arabalardan gözlerimi kaçırarak. Doğanın güzellikleriyle sıkıntılarımı atmaya çalışırım. Yazdıklarım, paylaştıklarım, yaşantım ile dertsiz tasasız görünürüm ama her insan gibi benimde sıkıntılarım var. Yaptıklarım zaten bunalımlarımı bastırmak için. Bu kadar şeyi yapmasam, gezmesem, hobilerim olmasa, hayatın estetik yönünün peşinde olmasam daha çok dibe batarım gibi gelir.
Hemen evimin alt tarafında ki bu bank oturduğum, soluklandığım, etrafa bakındığım yer. Kaç mevsim gelip geçiyor üzerinden şu ağacın. Önünden öbek öbek kaç kez bulutlar geçiyor. Zaman ne kadar tuhaf bir olgu. Mevsimlerle, saatler, günlerle sınırlanmasına rağmen bütünün içinde ne kadar da yok edici. Durmadan bunları düşünmek, düşünmek..Koşturmacalarımızın farkında olmadığımız zamanları özlüyorum. Anlamsız gelmediği zamanları özlüyorum. Ne değişti? Yıllar geçti ve zamanın nasıl beni yuttuğunu farkettim. Tüm yaptıklarım, işlerim, çabalarım eridi gitti içinde. Yalom'un Günübirlik Hayatlar'ını okuyorum şu sıralar. İnsanların bir umut doktor Yalom'a gelmesi , hayatlarına şahit olmak ağır. Canım daha da sıkılıyor okurken. Kitabın başlangıç yazısı özetliyor her şeyi .
Roma İmparatoru ve filozof Marcus Aurelius sözleriyle bitiriyorum yazımı..
"Hepimizin ki günübirlik hayatlar; hatırlayanın, hatırlanandan farkı yok. Hepsi geçici. Hem anılar hem de onların nesnesi. Her şeyi unutmuş olacağın günler kapıda, her şeyin seni unutacağı günler yakın. Bil ki çok geçmeden hiç kimse ve hiçbir yerde olacaksın."
15 Aralık 2015 Salı
Çocuklar İçin Filmler
Çocuklar dediysem 9-15 yaş civarı. Çünkü kızımla birlikte her haftasonu film saati yapıyoruz ve onun için seçtiklerim bu filmler. Günümüz filmleri yok aralarında. Nedense kendi zevkime göre filmler seçiyorum, bunlarda bir zamanlar seyrettiklerim oluyor. Tekrar eski günlere dönmek, keyifli bu filmleri seyretmek ilaç gibi. Eğer bu yaş civarı çocuklarınız varsa zevkle seyredin derim.
12 Aralık 2015 Cumartesi
Rakım Sıfır
'' Montale, 1950 de ziyaret ettiği Strasbourg hayvanat bahçesinde , şehirde kalakaldıkları için koruma altına alınmış leyleklere ayrılan bölmelere açıklama levhaları iliştirildiğini aktarır. Göç için pek zayıf, yuvasından düşmüş, bir meczup tarafından yaralanmış, hastalanmış... Sonra da Alsace 'da ve Rhein bölgesinde neredeyse kutsandığına değinir leyleğin. İnsanlar , kolay yuva yapabilsinler diye evlerinin çatılarına tahta araba tekerlekleri yerleştirirler, leylekler onları oluşturacakları yuvanın temeli sayarlarmış. Serçelerle paylaşıyor yuvasını leylek, her yıl aynı noktaya dönüyor ve yuvasını sahiplenen bir hemcinsi olmuşsa , ikisinden birinin ölümüyle sonuçlanacak kıyasıya bir kavga başlıyor.''
Denizin üzerinde ki tahta iskelede okumuştum bunları bir yaz günü. Özledik bile yazı. Ama kışı da doya doya yaşamak istiyorum bir taraftan. Bir akşam üstü kitabımı alıp sahile gitmiş masaya oturmuştum. İskelenin ucunda genç kızlar koşturup duruyorlardı. Masayı süsleyip fotoğraflar çekip gülüşüyorlardı. Okuduğum kitap çok sevdiğim Enis Batur Rakım Sıfır kitabından . Hemen buraya yazma ihtiyacı duydum. Çünkü leylekleri seven, koruyan , kutsal bilenlerin yaşadığı Alsace bölgesini kısmen de olsa gezme imkanı bulmuştum. Leylekleri seven bir köy halkı düşünün.İlkbaharla köye gelen leylekleri kutsalmışcasına koruyan , seven köylüler. Tertemiz sokaklarda, evlerde leyleklere dair herşeye rastlıyorsunuz. Burada gezerken bile hep bizim insanımızı, sokaklarımızı düşünmüştüm. Niye bunu bile yapamıyoruz. Bozgunculuk, çirkinlik , vurdumduymazlık içinde nasıl da yaşıyoruz. Bu paragraf beni Alsace gezime geri götürüp hayallere daldırmıştı. Özlem duydum oralara. Bir bacam olsun isterdim üzerinde yuva olan, çocukluğumda bıraktığım leylekler olsa üzerinde...
Öyle çok seviyorlar ki leylekleri kapı tokmakları bile bakın nasıl..
Bir paragraf yazı ile yakında olsa geçmişe dönmek, hatırlamak, özlem duymak ne güzel.
Günlerimizi küçük ama güzel ayrıntıların doldurduğunu farkına varalım ya da bu ayrıntıları biz yaratalım..Güzel haftasonlarına..
7 Aralık 2015 Pazartesi
Yaşadığım Yerde
Kocaman bir yalnızlıktır İzmit
istasyon önlerinde sabah ağartısı
yürüyen telaş yarım kalmış bir şiir
terk edilmiş ölü martılar kıyısı
der şiirinde Sivas'ta katledilen Behçet Aysan. Çocukken ortasından tren geçen kentimize gitmek ne mutluluktu. Adapazarı'nda ki halamın ziyaretine gitmek için kullanırdık treni. İzmit'te ki gar küçük ve filmlerden çıkmış haliyle gerçekten yalnızdı.
Şimdi ne mi oldu? O da mazide kaldı, yerinde kafe var galiba şimdi. Allahtan İzmit'in gri ve karmaşık halinden bağımsız bir ilçesinde oturuyorum. Avunacak çok şey var. Kalabalık şehirleri sevmiyorum, yaşadığım yerde mutlaka deniz olmalı. Bakın vapurumuz gelmiş bile iskeleye. Sait Faik Mahalle Kahvesi adlı hikayesinde vapuru görünce şöyle der :
''Vapur bekliyordum. Hayır vapur da beklemiyordum. Evime gitmek için, yanlış söyledim, gitmemek için vapurun kaçmasını bekliyordum. Bu gece sessiz, kimsesiz köyümde patlayacağım içime doğuyordu. İstanbul'da kalmak, geceyi içki içip sizi düşünerek geçirmek, daha münasipti...Ne çare ki, daha vapur iskeledeydi. o gitmeden, ben de bulunduğum yerden ayrılamzdım. Nihayet vapur kalktı, ben de ferahladım...''
Oturup denizle uzun uzun zaman geçirdiğimiz çay bahçelerimiz var bu kasabada . Kalabalık akşam saatlerini seçmiyorum genelde. Ne kadar az insan o kadar huzur. Özellikle sabah saatleri , vapurun İzmit'e yola çıkmadan önceki halini seyretmek, martıların sessiz bekleyişleri, çınar ağaçlarının altında çayınızı yudumlamak şu dünya da ki en güzel şeylerden biri. Ayrıca en sevdiğim saatler de güneşin yavaş yavaş batmaya başladığı zaman. Ne yazık ki bu sıralarda insanların akın akın sahile geldikleri vakit .
Sait Faik '' Harita da bir nokta'' öyküsünde ne güzel anlatır. Bir adadır anlattığı ama ben kendi yaşadığım kasabaya uyarlarım bu sözleri.
Çocukluğumdan beri haritaya ne zaman baksam, gözüm hemen bir ada arar; şehir, vilayet, havalı isimlerinden hemen mavi sahile kayar...Haritada ada görmeyeyim. İçimdeki dostluklar, sevgiler, bir karıncalanmadır başlayıverir. Hemen gözlerimin içine bakan bir köpek, hemen az konuşan, hareketleri ağır, elleri çabuk abalar giymiş bir balıkçı, yırtık bir muşamba kokusuyla beraber küpeşte tahtaları kararmış, boyası atmış ağır ve kaba bir sandal, sandalın peşini bırakmayan bir kuş, ağ, balık, pul, sahilde harikulade güzel çocuklar, namuslu kulübeler, kırlangıç ve dülger balığı haşlaması, kereviz kokusu, buğusu tüten kara bir tencere, ufukları dar, sisli bir deniz.."
Küçük bir koyumuz var böyle. Sıra sıra kayıkların olduğu.. Yine Sait Faik gelir aklıma. Her geçişimde öykülerinden birini düşünürüm. Kayıkçılar, balıkçılar , kediler ile olan yakınlığını hatırlarım. Hani şapkası başında , bir kayıkta oturup poz verdiği fotoğraf aklıma gelir. Buradaki balıkçıları ona benzetirim. Sanki karşıma çıkacak gibi heyecanlanırım. Yıllar önce babamın babası yani dedemde kayıkla meyve - sebze götürürmüş adalara. Özellikle Büyükada'ya. Burada satarmış bunları. Belki Sait Faik'e de birşeyler satmıştır diye hayal kurarım. Sait Faik ' Berber Dükkanının Açılma Merasimi ' adlı hikayesinde şöyle der :
'' Şu Marmara kıyılarında, o sene bol meyve yetişmişti. Karamürsel'den armut, erik, kiraz, vişneler, Bursa 'dan bol bol şeftaliler , Tekirdağ'dan karpuz, bilmem nereden iki aylık çocuk büyüklüğünde kavunlar geliyordu. ''
Bu fotoğrafı ilkbaharda çekmiştim. Yeni yeni doğa canlanırken. Aralık ayının ortalarına geldiğimiz şu günlerde içimi ısıttı bahar. Kış halini de çekmek isterim yakında.
Son olarak yine Sait Faik:
''Şu karşı ki sandalı görüyor musun? Bakın sahile yaklaşıyor. Onu yürüten şey nedir? Kürekleri değil mi? Ya şu uçan martılar! Kanatları yolunsa artık uçabilir mi? Düşünce de böyledir. Dört duvar arasına kapatılmak istenirse kanatsız kuş, küreksiz sandal oluverir ve bütün manasını kaybeder”
3 Aralık 2015 Perşembe
KÖYDE SONBAHAR
Şehre yirmi dakika uzaklıkta olsa da çalıştığım yer köyde. Güzel ve güneşli havalar geldi geçti. Okul sonrası yürüyüşler yapıyorum minibüs gelene kadar. Mis gibi havası var, sessizliği var, fazla insan yok. Doğa çepeçevre etrafımda. Gezerken gözlemliyorum da Avrupa da gördüğümüz köylerden çok farklı. Oralar masalsı, evler, bahçeler tertemiz ve düzenli. Bizim köylerimiz de bir karmaşa, bir düzensizlik, özensizlik var.
Yine de fotoğrafçı gözü diyorum, bir yeri güzelleştiren unsur. Bu evi bir tepede masmavi bulutların altında görünce hemen çektim. Yapraksız kalmış ağaç rüzgarın yönünü almış. Pavese '' Çevreyi tanımlamak değil, duygularla yaşamak gerekir,'' diyor. Böyle gezsem daha iyi zaten. Kıyaslamalar yapmadan o anı hissederek..
Bu ağaçta her gün şekilden şekile giren; siste ,yağmurda, güneşli, yapraklı, yapraksız. Güzel havalarda gidip altında oturdum . Sessizlik yoğun, tam istediğim gibi. Manzaram körfez , aşağıda bizim evler. Minibüs gelince az sonra oraya ineceğim. Gündelik koşturmaca başlayacak.
Aklımda Tezer Özlü'nün cümleleri var. Şu günlerde tekrardan okuyorum Yaşamın Ucuna Yolculuk'u. Ne kadar bana yakın düşünceler ..Üzülüyorum da bir taraftan.
'' Artık o genç insanın korkutucu arayışı içinde değilim. Ne yaşantıları, ne de insan sıcaklığını arıyorum. Bugün, hem insan sıcaklığını, hem de sevgiyi yalnız içimde taşıyorum. Yani sevgisizim. Ve soğuk. Kent resimlerini kendimle taşıyorum. Bütün yolculuklarımın, yolculuklardan oluşan yaşamımın bütün insan resimlerini. Ya da sürekli kalışımın… Sağnak da benim. Esintiler de. Ve ardından güneş çıkınca, gökyüzü bulutsuz olunca, o zaman kentlerle, tren raylarıyla, toprak yollarla, bozkırla, denizlerle, gecelerle, sabahlarla, insan gövdeleriyle, yalnızlığımla bağlantılı anıların ne acı verici, ne de mutlu kılıcı duygularını taşıyacağım. Bomboş var olacağım. kendi doluluğumun boşluğunda. Ve bir başıma. Ve bağımsız, Ovadaki yalnız ağaç gibi. Yaşlı ve büyük. Ve yalnız. O vadide. Bir yamaçta. Başıma buyrukluğuma hayranım.”
Bir ev daha görüp yaklaşıyorum, etrafta kimseler yok. Ama şu traktör kasası bile beni yıllar öncesine taşıyor. Teyzemler, ananemler, torunlar köye gidişimiz , köy evinde kalışımız, sabah erkenden kalkışımız, bahçede ki köpek, sabah pişen ekmek kokusu, köy çeşmesine gidip su taşımamız, tepenin eteğinde ki ceviz ağacının altında uzun uzun oturuşum ( taa o zamanlar bile böyle garip hallerim varmış demek ki )
Yıllar öncesine gitmek, ne garip. Sanki şimdi ki ben değil de 10 yaşında ki o halim asıl gerçek olan..
Sonbahar bitiyor bu köyde. Hurma ağaçlarında hiç yaprak kalmadı. Hurma mevsimi şimdi. Yakında kar yağar .
''Gitmeliyim. Ben giderken, ben ya da tren görünümlerin içinden, kentlerden, köylerden, mısır tarlalarından, dağ sıraları önünden, ardından, bir göl kıyısından, bir nehir yatağı boyunca ya da gri bir deniz yüzeyi boyunca ilerlerken, yol alırken, tanımadığım insanlar hızla gidiş yolunun aksi yönde yitip giderken, her görüntüyle birlikte benden uzaklaşırken, yitip giderken, işte ancak o zaman uzaklaşıyorum yaşamın sonundan. ''
''Ağaçların tepeleri görünüyor. Bugünlerde yavaş yavaş çıplaklıklarından sıyrılmaya çalışan ağaçların. Zaman zaman kendimi tüm insanlıktan daha güçlü duyuyorum, ama kendimi aynı anda çıplaklıklarından sıyrılmaya çalışan ağaçlar kadar da bırakılmış duyuyorum. Özellikle ben'in, ben'i bıraktığı anlarda. Ya da ikisi bütünleştiğinde. Ve birdenbire, şimdiye dek hiç algılamadığım bir duygu gelip beni buluyor: Bırakılmışlığın Tadı''
Ve son söz Tezer Özlü'nün çok sevdiği Pavese' ye ait :
''Ve yaşam yalnız rüzgar, yalnız gökyüzü, yalnız yapraklar ve yalnız hiç değil mi.”
28 Kasım 2015 Cumartesi
Kasım Biterken ...
'' Gerçek zaman kesintisiz zaman mıdır? Yoksa sadece şu anın kavranması mı? Düşünceleriniz tekrarlanan imgelerle dolu devasa posterlerin önünden durmadan geçip giden, boyuttan yoksun trenler midir? Şimdiki zamanı yazıp da konu dışına çıkarsam yine de gerçek zamanlı mı olur? Şimdiki zamanın içinde yaşarken geçmiş hakkında yazarsam hâlâ gerçek zamanda mıyımdır? ''
Kasım ayını Patti Smith'in son kitabı M Treni ile bitirmek kısmette varmış. Yine bir solukta okunan kitap yazmış Patti. Cafe Ino onun devamlı gidip aynı masada her gün kahve içtiği yer. Çoluk Çocuk kadar olmasa da sürükleyici bir kitap M Treni. Yolculuklarını, o an hissettiklerini , yaşamından kesitleri anlatmış Patti Smith.
Yaşadığım yerde çay bahçeleri, kafeler var ama kitapta geçen , hayal ettiğim yer gibi değil. Ben de isterdim hep aynı kafeye gideyim, kitabımı okuyayım bir köşesinde, aynı masaya oturup kahvemi içeyim. Aynı Patti gibi hayal kuruyorum ; şu işi bırakayım artık, küçük bir kafe açayım hayal ettiğim. Para kazanma kaygım olmasın ama. Herkeste gelmesin. Tost, patates satmak zorunda olmayayım. Yalnızca güzel kahveler yapayım, belki içimden geldikçe kurabiye yaparım yanına. Denize de bakan bir camı varsa ohh değmeyin keyfime..
Hayaller insanı ayakta tutan, gündelik rutinlere katlanmamızı sağlayan. Bir kasım daha bitiyor. Ne güzel bir aydır kasım, sarının her tonu, kızıllara bulanmış. Geçen haftasonu öyle güzeldi ki, herkes dışarıya attım kendimi. Cumartesi sabahı saat 9 da uyanıp pencereden bakınca ılık bir hava karşıladı beni. Hemen giyinip bisikletime atlayıp daha uyuyan ev ahalisini arkada bıraktım. İyi ki de böyle yapmışım. Güneş pırıl pırıl, gökyüzü duru mavi. Deniz oldukça sakin, ılık ılık rüzgar daha şimdiden özlediğimiz yazı geri getirmiş bize. Erken dışarı da olmanın faydası fazla insanla bunları paylaşmamak. Az insanla yaşama arzumu bilen bilir. Bu anlar tam benlik. Sahilde sakin sakin sürdüm bisikletimi.Bugün bunları yazarken yağmur yağıyor hafif hafif. Yine de herşey çok güzel..
Yazın yüzlerce insanın olduğu, gece gündüz boşalmayan küçük plajımıza gittim. Mevsimden dolayı tek başına kalmış ama halinden şikayetçi değil. Kenarına oturdum ve daha bir kaç ay önce burada kitap okuduğumu düşündüm. Zaman işte ne kadar sahte ve bize uzak birşey. Ne içindeyiz gerçekten ne de dışında. Bir acayip..
Dönerken eve tekrar Patti ve kafe arzusu geldi aklıma. Ne kadar benzer hayalimiz.Şimdi şu köşede benimde gittiğim bir kafe olsaydı biraz otururdum diye içimden geçirdim. Hemen eve gidip kitabın kalan sayfalarını okumak istedim. Ama havanın güzelliği biraz daha kalmamı sağladı. Kurumuş , etrafa dökülmüş yaprakları çiğneyerek dönüş yoluna geçtim. Martılar için keşke yanıma ekmek alsaydım dedim içimden. Uzun yaz boyu ortalıkta yoktular, yavrular büyümüş büyüklerinin yerine geçmişler ve yine gelmişler , ne güzel.
Yol boyu artan arabaları görünce canım sıkılıyor iyice. Artık arabalar sağlı sollu yolda. Bu kadar fazla taşıt sinirimi bozuyor, niye takıyorum ki .
Eve dönüş yolunda mahallemizde dükkanı olan Cahit Amcanın yanına uğradım. 85 yaşında, kabaklardan sazlar yapan, tahtalardan evler, boyamalar yapan sanat hayatının içinde bir amca. Küçük bir kasabada olup anlaşılmayan, emekleri değerini bulmayan hatta bıyık altından alaycı gülmelere maruz kalan biri. Dükkanı ıvır zıvır bir çok şey dolu. Tüm gün çalışıyor , satamadığı bir çok şey dükkanını günden güne dolduruyor ama o bundan memnun. Onunla oturup sohpet etmek, yaptığı işlere bakmak benim için bir çok gereksiz kişiyle münasebettten iyi. İyi ki böyle insanlar var. İnsanın içinde ki estetik duygusu böyle bir şey, yaşına başına bakmadan insanı ele geçiriyor, ürettiriyor.
''İnsanları genel anlamda seviyorum ama kimselere tahammülüm yok” diyen Oğuz Atay aklıma geliyor. Ben de o aşamaya geldim demek ki. Aralık geldi bile. Olsun, yeni yıl heyecanı, çam dalları, süsler, kırmızılar yeşiller, geyikler, kurabiyeler çıkacak ortaya. Tekrarlanacak herşey ,olsun bu da güzel. Yeter ki sağlık olsun..
22 Kasım 2015 Pazar
Haftanın Filmleri
Seyrettiğim ama çok beğendiğim filmleri burada paylaşmak istiyorum. Gerçekten birbirinden harika filmler seyrettim. Konu, içerik falan yazmıyorum, hemen filmin adını yazıp seyretmeye başlayın..
17 Kasım 2015 Salı
SONBAHAR GECESİ
Arkadaşlarla bir araya gelip görüşecektik geçen haftasonu. Bir yemekte bunu gerçekleştirmeye karar verdik. Hadi en iyisi bu bir parti olsun ve kışa girmeden sonbahar bitmeden bu bir güz kutlaması olsun dedik. Arkadaşlarımdan birinin evinde , sofrasında bunu gerçekleştirdik. Güzelce hazırlanmış bir sonbahar masasının etrafına toplandık. Yedik, içtik, sohbet muhabbet gece bitiverdi bile. Soframız oldukça zevkliydi. Bu masayı sizler için görüntüledim.
İşte bu da gecenin yıldızı :)
10 Kasım 2015 Salı
Harika Bir Şehir ; AMASYA
Geçen 3 günlük tatil fırsatını kaçırmadık ve Amasya'ya gittik. Çok huzurlu ve tarih dolu bir şehirle karşılaştık. Bu kadarını beklemiyordum.Kaldığımız otelde tarihi bir konaktı ama ne yazık ki fazla memnun kalmadık. Otelde geceyarısına kadar süren sazlı sözlü eğlenceler, içilen sigaralar ve gürültü yüzünden geceleri dinlenemedik. Ama camdan manzaramız çok güzeldi.
Ortasından bir nehir geçiyor, Yeşilırmak. Yeşilırmak Vadisi’nde Ferhat Dağı ve Amasya Kalesi eteklerinde kurulmuş açık hava müzesi olan bu kenti en tepeden kaleden seyretmek en güzeliydi.Burada bulunan kafede semaverle çay içmeden dönülmez.
Çınar ağaçları altında semaver çayını yudumlarken; Yeşilırmak içerisinden yükselen Roma Dönemi sur duvarları üzerine dizilmiş Amasya tarihi Yalıboyu Evleri’ni, arkasında yükselen kalker kayalara ayrılmış Kral Kaya Mezarlarını ve tepesinde Amasya Kalesi’ni seyretmek gibisi yok.
Çok güzel müzeler gzdik, neler öğrendik neler. Şehrin ana müzesi oldukça etkileyici . Bimarhane diğer adıyla Sabuncuoğlu Tıp ve Cerrahi Tarihi Müzesi de farklı bir müze. Bimarhane girişinde geniş bir bahçe sizi karşılıyor. Bahçesinde şifacılıkta kullanılan bitki örneklerinden birkaçı, kenarlarda dikilmiş, açıklamalarıyla bilgilendiriyor sizi. Kitabeye göre İlhanlı Hükümdarı Sultan Mehmet Olcaytu ve hanımı Ilduz Hatun adına köleleri Anber Bin Abdullah tarafından 1308-1309 yılında yaptırılmış. Anadolu Selçuklu mimarisinin orijinal sütun başlıkları olan geometrik yaprak tezyinatlı ve mukarnaslı sütun başlıkları kullanılmış. Türk üçgenlerinden meydana gelen ters dönmüş sütun başlıkları, Anadolu Selçuklu mimarisinde ilk defa bu yapının cephe kenarlarında denenmiş. Sadece Amasya Bimarhanesi’ne ait bir özellik olan kapının kilit taşında diz çökmüş vaziyette bir kadın kabartması bulunuyor. 18. Yüzyıla kadar hastane olarak hizmet vermiş. 1997 yılında tamamlanan restorasyonla eski şekli kazandırılmıştır. Birçok ünlü hekim çalışmalarını burada sürdürmüş. Bunlardan biri de Şerefeddin Sabuncuoğlu. Bu nedenle bir dönem konservatuar olarak da kullanılan yapı, daha sonra bu isimle müzeye çevrilmiş.
Merzifon'a gittiğimizde Osmanlı Bedesten Mutfağı büyük bir keşfimizdi. Özellikle instagramdan bulduğum ve kendisiyle tanıştığım Şadi Şef öyle çok ilgilendi ki bizle kendisini anmadan geçemeyeceğim. Giderseniz selamımı söyleyin :)
Burada şimdiye kadar yediğimiz en güzel osmanlı mutfağı yemeklerini tattık. Şerbetler içtik. En ilginci Topuz Kebabıydı. Benim instagram sayfamda bir de videosu var, bir seyredin derim.
Amasya’yı işgal edemeyen İngilizler Mondros Mütarekesi’ni bahane edip şehirde karışıklık çıkarmaya kalkışırlar. Çeşitli olaylar sırasında Saat Kulesi’nin de kapısını kırar, Türk Bayrağı’nı indirerek kendi bayraklarını asarlar. Amasyalılar kısa sürede Saathane önünde toplanarak duruma engel olmaya çalışırlar. Ancak İngilizler kapının açılmasına engel olur. Söylenilen o ki, tam o sırada çıkan kısa bir fırtına, İngiliz Bayrağı’nı paramparça eder. Bunun üzerine cesaret kazanan halktan ve cereyan eden olaydan korkan İngiliz askerleri kaçarak uzaklaşırlar…
Bu nedenle saat kulesinin Amasya’da ayrı bir önemi varmış. Kule 1865 yılında Amasya Valisi Ziya Paşa tarafından yaptırılmıştır.
Ortasından bir nehir geçiyor, Yeşilırmak. Yeşilırmak Vadisi’nde Ferhat Dağı ve Amasya Kalesi eteklerinde kurulmuş açık hava müzesi olan bu kenti en tepeden kaleden seyretmek en güzeliydi.Burada bulunan kafede semaverle çay içmeden dönülmez.
Çınar ağaçları altında semaver çayını yudumlarken; Yeşilırmak içerisinden yükselen Roma Dönemi sur duvarları üzerine dizilmiş Amasya tarihi Yalıboyu Evleri’ni, arkasında yükselen kalker kayalara ayrılmış Kral Kaya Mezarlarını ve tepesinde Amasya Kalesi’ni seyretmek gibisi yok.
Kalkolitik Çağ'dan itibaren Tunç Çağı,Hitit, Urartu, Frig, İskit, Pers, Hellenistik, Roma, Bizans, Selçuklu ve Osmanlı dönemlerine ait 12 aynı medeniyete ait Arkeolojik, Etnoğrafik, Sikke, mühür, El Yazması ve Mumyalar olmak üzere bugün itibari ile 23.476 eseri ile Hazeranlar Konağı ve Kral Kaya Mezarları Örenyeri ile birlikte üç birim halinde bölgenin en modern müzesinde görebilirsiniz.
Müze bahçesi içerisinde yer alan Selçuklu Sultanı I.Mesud ‘a ait türbede mumyalar teşhir edilmekte.
Osmanlılar Devri'nde Amasya, 15. yüzyılın ilk yarısından itibaren şehzadelerin görev yaptığı bir sancak ve aynı zamanda Eyalet-i Rum’un da merkezi konumunda.
Günümüzde Amasya denince akla ilk gelen Amasya Evleri’dir sanırım. Amasya Evleri Yeşilırmak kenarında dizilmiş eski Osmanlı Evleri’nin tamamına verilen bir ad. Bu evlerin biçoğu 19. yüzyıldan kalma. Bir kısmı restore edilmiş olan evler genellikle iki kat olarak inşaa edilmişler. Lokanta veya cafe olarak hizmet verenlerden birine konuk olup cumbasında kahvenizi yudumlayabilirsiniz.
Amasya da görülmeye değer başka bir mekan ise Kral Kaya Mezarları. Bunlar Amasya Kalesi eteklerinde kayalara oyularak yapılan beş adet devasa mezar. Yeşilırmak Vadisi boyunca toplam 23 adet kaya mezarı bulunuyor ve bu mezarlar yaklaşık 2500 – 3000 yıllık bir tarihe sahip. Bu mezarların Pontos Krallarına ait olduğu sanılmaktaymış.
Ünlü Coğrafyacı Strabon'dan bahsetmeden olmaz. Tarihle ilgili 43 kitaptan oluşan eserinden geriye çok küçük bölümler kalmış. En ünlü eseri o dönemin bilgisine göre dünya coğrafyasını anlattığı "Coğrafya"dır (Geographika). Dünyanın ilk coğrafyacısı olarak da bilinen Strabon'un bu ünlü eseri bir çok dile çevrilmiş.
Amasya mutfağı ayrı bir yazı konusu ama ben kısaca değineceğim.
Yeşilırmak’a bakan bir yer olan Amasya Sofrasında yerel yemekler yedik ve memnun kaldık. Keklik çorbası ilginç olan yemeklerden biriydi.
Bunun dışında özellikle akşam şehir ışıklarına, Kral Mezarları’nın da ışıklarına bakarak yemek için yüksek bir tepede yer alan ve tüm şehrin manzarasına hakim Ali Kaya Restaurant‘a gittik.Bu restoranda da Tokat kebabı yenmeli.
Manzaramız da işte böyle .
Merzifon'a gittiğimizde Osmanlı Bedesten Mutfağı büyük bir keşfimizdi. Özellikle instagramdan bulduğum ve kendisiyle tanıştığım Şadi Şef öyle çok ilgilendi ki bizle kendisini anmadan geçemeyeceğim. Giderseniz selamımı söyleyin :)
Burada şimdiye kadar yediğimiz en güzel osmanlı mutfağı yemeklerini tattık. Şerbetler içtik. En ilginci Topuz Kebabıydı. Benim instagram sayfamda bir de videosu var, bir seyredin derim.
Amasya sokaklarında gezerken meşhur semaverlerine rastlıyorsunuz.
Ara sokaklar uzun yürüyüşlerle çok güzel..
Amasya’yı işgal edemeyen İngilizler Mondros Mütarekesi’ni bahane edip şehirde karışıklık çıkarmaya kalkışırlar. Çeşitli olaylar sırasında Saat Kulesi’nin de kapısını kırar, Türk Bayrağı’nı indirerek kendi bayraklarını asarlar. Amasyalılar kısa sürede Saathane önünde toplanarak duruma engel olmaya çalışırlar. Ancak İngilizler kapının açılmasına engel olur. Söylenilen o ki, tam o sırada çıkan kısa bir fırtına, İngiliz Bayrağı’nı paramparça eder. Bunun üzerine cesaret kazanan halktan ve cereyan eden olaydan korkan İngiliz askerleri kaçarak uzaklaşırlar…
Bu nedenle saat kulesinin Amasya’da ayrı bir önemi varmış. Kule 1865 yılında Amasya Valisi Ziya Paşa tarafından yaptırılmıştır.
Amasya dolu dolu gezilecek şehirlerimizden biri. Yazmadığım bir çok şey kaldı aslında. Birbirinden güzel camiler, konaklar, yakın yerleri. Yazımı Amasya'da bir caminin duvarında rastladığım yazıyla bitirmek istiyorum.
Başarım, muvaffakiyetliliğim ancak Allahtandır...
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)
Nisan Cuması
'' Dün bildik bir rüzgar esiyordu. Daha önce karşılaştığım bir rüzgar. Dışarıda mevsimsiz bir ilkbahar. Kara...
-
Evet cuma geldi, yorgunluk da geldi hatta günlerdir süren baş ağrılarım da geldi. Bu hafta oldukça olums...
-
Vivre Sa Vie filmini seyrettiniz mi? Hayatını Yaşamak adıyla Jean Luc Godard filmini bu hafta izlemeye başladı...
-
Bu hafta oldukça koşturmalı, yorgunluk ve hastalık dolu günlerle geçti. Hastalık dediysem çok önemli değil aslında, g...